Heel lang geleden zag ik deze Italiaanse man, die van zijn echte naam Tiziano Sgarbi heet, in de 4AD in Diksmuide een van de meest memorabele voorprogramma’s spelen, die ik ooit mocht meemaken: een compleet onbekende Italiaanse man, die, met alleen maar een gitaar en een zestal zelfgemaakte luisterliedjes in het Engels, een publiek wist in te pakken, dat niet voor hem gekomen was, maar voor Dona Cila, de Braziliaanse dame, die bij ons bekend werd door haar samenwerking met Think of One.

Zoals dat wel eens vaker gaat: je verliest mensen uit het oog en dus was het een zeer aangename verrassing, deze nieuwe EP van de man in mijn stapeltje “te bespreken”-cd’s aan te treffen. Het zal allicht weerom geen toeval zijn, dat het -nog maar eens- het Utrechtse Xango is, dat dit bijzonder fraai uitgegeven plaatje uit de grote massa wist op te pikken: die mensen hebben echt wel antennes, die alles lijken te registreren wat er aan muzikale schoonheid uitgebracht wordt. Een vak apart, dat ze met grote kundigheid beoefenen, tot mijn zeer groot genoegen. Tot hier deze loftuitingen, want ik zou het over deze EP hebben…

Tiziano/Bob is van nature een doe-het-zelver en ook nu beperkt hij zich niet tot het schrijven van de vijf songs: hij speelt gitaar en zingt, plus: hij maakte ook het bijzonder mooie artwork van het plaatje. Tot daar lijkt alles in het plaatje te passen, maar wat zien en horen we? We zien en horen dat Bob niet minder dan vijf muzikanten meenam naar de studio, zodat hij niet alleen de beschikking had over gitaarklanken, maar daar, wanneer het nodig was, ook viool, trompet en percussie kon aan toevoegen.

In nauwelijks één dag werden de vijf nummers van de plaat ingeblikt en het resultaat is naar mijn gevoel, simpelweg verbluffend. Om te beginnen, zijn er de teksten, die netjes opéén pagina van het inlegvelletje van de CD passen: grammaticaal kun je er best wel enige bemerkingen bij hebben, maar zodra je ze door Bob hoort zingen, word je keihard geraakt door de poëtische kracht van de schaarse woorden. Dit is de perfecte kruising tussen Leonard Cohen, Bonnie Prince Billy en Gianmaria Testa: uitgepuurd tot in de zuiverste essentie, zeggen deze weinige woorden zo veel, dat je de beelden, die achter de woordspelingen verborgen zitten, als vanzelf voor je ogen verschijnen.

Vanaf opener “Birthday Song” -qua melodie een verre achterneef van “Ring of Fire” en qua zang een kleinzoon van Donovan- via het adembenemend mooie “So Sweet” -een liefdesliedje, zoals je ze maar zelden hoort- tot het de afsluitende 92 seconden van “As the Sea as you see”….dit is van een overweldigende, simpele kracht en ik kon er mezelf de voorbije weken niet van weerhouden dit kleinood elke dag vier, vijf keer te draaien, zonder dat ik er een overdosisgevoel bij kreeg. Zoiets is zeldzaam en ik vond dan ook dat u dit moest meten. Juweeltje !

(Dani Heyvaert)